Annelerin de Şefkate İhtiyacı Var

Annelerin de şefkate ihtiyacı var...

Ana oğulun kaldığı evde şimdilik yemekleri makarna, tek eğlenceleri bir kasetçalar ama yüzleri gülüyor. Fotoğraf : Serkan Ocak

Radikal Gazetesi 09.05.2010

Anneler Günü'nde annelerin de şefkate, şefkatin örgütlenmesine ihtiyacı var. Süheyla Ertuş, yıllarca şiddet gördükten sonra el yordamıyla ulaştığı KAMER ve valilik sayesinde " 'Asla ayrılmam " dediği oğluyla yeni bir hayata başladı. Şimdi tek eksiği, iş...

document.write(); Serkan Ocak ( Aşiv )

Hakkari - “ Kuma gittiğim evde beş çocuğun şiddetine dayanamadım. Babamın evine geri döndüm. Babam ölünce ağabeyim " ya oğlunu gönder, ya da defol " dedi. Oğlumdan vazgeçmeyince dövdü, kaşımı patlattı. Evden de kovdu. Bir akrabam kovunca diğerine gittim. Ortalıkta kaldım. Ta ki...”

Hakkâri’de Süheyla Ertuş’un feryadı bunlar. Yıllarca koca şiddetine maruz kaldı. Ne kocası istedi onu, ne ağabeyi ne de akrabaları. Süheyla’nın tek bir isteği vardı; oğluyla birlikte yaşamak. Oğlundan vazgeçmesi istendi. Ama o direndi. Sonra sıcak bir el onlara uzandı. KAMER’in yardımıyla şimdi Hakkâri’nin kenar mahallerinin birinde, kalorifer dairesinden çevrilme tek odalı bir evde, oğluyla birlikte yarın ne yiyeceklerini bilmeden çaresizlik içinde yaşıyor...

Süheyla 35 yaşında, Türkçe bilmiyor. Anlattığı hikâyeyi sanki hiç yaşamamış gibi güleryüzlü... Çünkü hayatının tek mutluluk kaynağı, boya kalemlerini elinden bırakmayan oğlu Abdullah hemen yanı başında...

Ergenliğe girdiği yaşlarda yaptığı ilk evliliğinden bahsetmek dahi istemiyor. Yaşadığı yoğun şiddetten dolayı travma geçirmiş. Acılarla dolu anlattığı hikâye, kuma gittiği ve resmi nikâhı olmayan ikinci eşinden.

“ Sekiz yıl önce Abdullah’ın babasıyla evlendim. İmam nikâhıyla kuma olarak eve gittim. Adamın beş çocuğu vardı. Daha ilk gün eşimin çocuklarından dayak yedim. Çünkü o evde fazlalık gibi görüyorlardı beni. Çocuklar beni kabul etmedi. Çocuklardan çok yoğun şiddet gördüm. Kaynanam ve kocamdan ise çok baskı gördüm. Bir yıl dört ay evli kaldım. Daha fazla dayanamadım ve babamın evine döndüm.”

O kapıdan bu kapıya...